به کدامین گناه مرا
به انتظار
محکوم می کنی قاضی سرنوشت من ،
نمی شود با طناب دار فراموشی ات
مرا بمیرانی؟
من رعشه های مرگ را
به تازیانه های انتظار
ترجیح می دهم.
.
.
.
.
آری ..
همه چیز را می توانی فراموش کنی ..
همه چیز را ..
چیزی اگر بماند
زخمی بر تنت
و قلبی پاره پاره است ..
آنرا هم می توانی ..


وای ... دارم خفه میشم ...
نمی دونم چطور میتونه .....
آخه مگه من چی کار کرد؟
.
.
.
هیچ فکر نمیکردم پایان اون شروع عجیب همچین تابان سنگینی داشته باشه ....
که اینطور غربیه دونسته بشم .....